Dit kleine gehucht ontleent zijn naam aan zijn bijzondere ligging 'op de bodem', d.w.z. aan de monding van de Toce, een van de grootste uitmondingen van het Lago Maggiore, die, dwars door de Formazza vallei en de Ossola vlakte, de Borromeïsche Golf vormt waarover een groot deel van de stad Verbania uitkijkt.

Het is precies vanaf het natuurreservaat Fondo Toce dat het nieuwe fiets- en wandelpad begint, dat langs het meer loopt en de gehuchten van Verbania die langs de oevers liggen, doorkruist.

In het gehucht Fondotoce staat het Casa della Resistenza en het Parco della Memoria e della Pace, opgericht ter nagedachtenis aan de nazi-fascistische ravage van juni 1944 in Val Grande en de ongeveer 1300 gevallenen van de partizanenbeweging in de provincies Novara en Verbano-Cusio-Ossola.

Als we verdergaan op het nieuwe fiets-/voetpad dat langs de hoofdweg loopt, bereiken we Suna, een oud dorp van steenhouwers, ruiters en vissers.

Wandelend over de promenade langs het meer komen we bij een imposante boog, geflankeerd door een standbeeld van een dodelijk gewonde soldaat die naar de hemel kijkt; dit is het Monumento ai Caduti, een werk van de beroemde kunstenaar Mario Tozzi, die, toen hij de opdracht kreeg om een herdenkingsmonument te ontwerpen, had gekozen voor iets dat het omringende landschap niet zou bedekken, maar juist zou versterken; en inderdaad, vanaf het uitzicht dat door de boog wordt gecreëerd, is het mogelijk om de Golf van Borromeo en de bergen in al hun pracht te bewonderen.

Tegenover het monument staat de kerk Santa Lucia, gebouwd in de 16e eeuw en gewijd aan de Syracusaanse martelares, beschermheilige van het gezichtsvermogen en van de steenhouwers, die vaak het risico liepen hun ogen te beschadigen tijdens het uitvoeren van hun zware werk. Het interieur van de parochiekerk bevat ook een aantal werken van Mario Tozzi, waaronder de fresco's op het plafond bij de ingang waarop heiligen staan afgebeeld, waaronder de beschermheilige Sint Lucia. Iets verderop kun je de romaanse kerk van San Fabiano zien. Het ligt op een verhoogde positie, een kenmerk waardoor het door de eeuwen heen een belangrijke rol kon spelen als veilige locatie tijdens overstromingen van het meer. Heel bijzonder is de aanwezigheid, langs de toegangstrap, van gravures in de steen, met een mysterieuze betekenis, waarschijnlijk religieus of speels.

Op een paar meter afstand bevindt zich de badzone met het Lido, erg populair tijdens het zomerseizoen bij bewoners en toeristen.

Langs het meer komt men aan in Pallanza, een van de mooiste en bekendste toeristische badplaatsen aan het Lago Maggiore, die niet alleen indruk maakt met zijn prachtige uitzicht op het meer en de Golf Borromeo, maar ook met de charme van zijn gelede promenade langs het meer vol historische gebouwen, kerken, monumenten en tuinen.

Langs de route zijn er verschillende bevoorrechte punten om souvenirfoto's te maken die eruit zien als ansichtkaarten, te beginnen bij het panoramische terras aan het begin van de Viale Tonolli, en dan verder richting het centrum van de stad, naar de oever recht tegenover Piazza Garibaldi, naast de Imbarcadero, het vertrekpunt voor boten naar de eilanden en de badplaatsen van de Borromeo Golf.

Op korte afstand van de aanlegsteiger ligt het Palazzo di Città, een 19e-eeuws gebouw waarvan de portiek wordt gevormd door 32 pilaren van roze Baveno-graniet; Vanaf hier is het mogelijk om bergopwaarts langs de pittoreske Ruga - een voetgangersstraat met karakteristieke porfierbestrating - het Palazzo Viani-Dugnani te bereiken en te bezoeken, waar sinds 1990 het Museo del Paesaggio, de Troubetzkoy galerij van gipsafgietsels, de beeldencollectie, de Pinacoteca - met werken van lokale kunstenaars die wereldberoemd zijn geworden, zoals Daniele Ranzoni, Luigi Litta, Federico Ashton, Mario Tozzi - en vele tijdelijke tentoonstellingen zijn ondergebracht.

Aan het einde van de promenade langs het meer staat het delicate Monument voor de Gevallenen van de Eerste Wereldoorlog van de beeldhouwer Paolo Troubetzkoy, een moeder met een baby in haar armen die een bloem legt. Niet ver daarvandaan staat het meer sobere Cadorna Mausoleum, een indrukwekkend monument van Marcello Piacentini, ontworpen om de stoffelijke resten van de beroemde generaal Luigi Cadorna, een inwoner van Pallanza, te herbergen.

Iets verderop ligt Villa Giulia, een beroemde 19e-eeuwse villa gebouwd in opdracht van Bernardino Branca, apotheker en uitvinder van de bekende Fernet amaro. Het prestigieuze gebouw, nu eigendom van de gemeente, is de locatie voor evenementen en conferenties en de belangrijkste evenementen die door de stad Verbania worden gepromoot, zoals de Camellia-tentoonstellingen (winter en lente), de boekenbeurs 'Editoria e Giardini' en het festival 'LetterAltura'. Ter gelegenheid van deze en andere evenementen is de Villa open voor het publiek, terwijl het prachtige park eromheen - met uitzicht op het meer tegenover Isolino San Giovanni - een openbare tuin is die altijd voor iedereen toegankelijk is.

Vanaf hier gaat het fiets-voetpad verder, waarlangs het mogelijk is om het panorama van het meer en de historische villa's die uitkijken over het meer te bewonderen, zoals:

- Villa Rusconi Clerici, Mooi bewaard gebleven eind 19e eeuwse woning die nog steeds privé is. De villa kijkt uit over het meer met een tuin in Engelse stijl aan het water van de Golf van Borromeo en een prachtig uitzicht op de eilanden. Vandaag de dag biedt Villa Rusconi-Clerici diensten, faciliteiten en een geraffineerde organisatie voor recepties, bruiloften, congressen en speciale evenementen, en heeft het nog steeds de appartementen op de tweede verdieping die gebruikt werden als zomerresidentie van de eigenaren.

- Grand Hotel Majestic, gebouwd in 1870 en vandaag de dag het enige Grand Hotel in de stad.

- Villa La Scagliola, Het staat al vermeld in toeristische gidsen uit het einde van de 19e eeuw als Villa Hasehburner en dankt zijn Engels-gotische uiterlijk aan de ingrepen die zijn eerste eigenaars hebben uitgevoerd. De Engelsman Charles Hasehburner kocht namelijk in 1880 van Antonio Restellini een oud en bescheiden gebouw dat bij de glasovens hoorde, en veranderde het in een elegant en weelderig verblijf. De naam is afgeleid van de techniek die werd gebruikt om de buitenmuren te bekleden, met het uitgebreide gebruik van scagliola, kleine steenschilfers, waarmee de bijzonder verfijnde en visueel aantrekkelijke muur werd gemaakt.

Bijzonder fascinerend zijn de kelders, waar ooit de oven stond: de gewelfde bakstenen plafonds, meer dan zes meter hoog, bieden het gebouw erboven een goede isolatie tegen vocht, dat anders zou opstijgen uit zowel het meer als het beekje waarvan men de loop niet durfde af te wijken, zodat het in het zicht onder de villa door zou stromen.

- Villa l’Eremitaggio: copgericht in 1895 door William B. Kaupe, een rijke Amerikaanse persoonlijkheid van Duitse afkomst, een groot reiziger en kunstliefhebber. Het hele complex is vooral interessant vanwege de eclectische en post-romantische stijl: de maker wilde hier zijn grote liefde voor Italiaanse kunst tot uitdrukking brengen, door modellen uit het verleden te reproduceren en authentieke elementen uit oude residenties opnieuw te gebruiken.
De tuin, die zich uitstrekt over bijna een halve kilometer met uitzicht op het meer, is het resultaat van een combinatie van architectuur en weelderige, oude planten: klimrozen, palmbomen, thuje, rododendrons, azalea's, magnolia's, verschillende soorten kamfer, rode beuken, coniferen, cipressen, oleanders en citroenbomen doorspekt met beelden, friezen, stenen borstweringen en smeedijzer.

Aan het einde van het fiets-/voetpad ligt Villa Taranto, een wereldberoemde botanische tuin, aangelegd in 1931 door de Schotse kapitein Neil Mc Eacharn. Het park heeft een oppervlakte van ongeveer 20 hectare en een uniek botanisch erfgoed; de bloei wisselt het hele jaar door en zorgt voor steeds wisselende spektakels: bolgewassen, azalea's en rododendrons, waterbloemen, het Dahlie Labyrint en als afsluiting van het seizoen de herfstbladeren.

Een paar stappen verder ligt een ander openbaar park van ongeveer 30.000 vierkante meter en gekenmerkt door waardevolle hoge bomen, dat van Villa Maioni. In de villa, een gebouw uit het begin van de 20e eeuw, is nu de Openbare Bibliotheek gevestigd, vernoemd naar de Intra-Entriaanse filosoof Pietro Ceretti.

In het park kan men verschillende camelia planten bewonderen, typische bloemen uit de omgeving, hier verzameld in een opmerkelijke collectie van exemplaren uit de hele wereld. In de villa en het park worden culturele evenementen georganiseerd.

Aan de monding van de San Bernardino stroom ligt het onlangs voltooide Multifunctionele Evenementencentrum 'Il Maggiore', ontworpen door de Spaanse architect Arroyo.

De kenmerkende structuur is geïnspireerd op de vorm van rivierstenen die door het water zijn gladgestreken, een duidelijke verwijzing naar de omringende natuurlijke omgeving.

Binnenin het gebouw bevinden zich twee theaters en een grote foyer; op korte afstand ligt een goed uitgerust strand dat in de zomer wordt bezocht door bewoners en toeristen.

De naam van deze oude gemeente is afgeleid van de bijzondere ligging, namelijk 'tussen twee rivieren': de San Bernardino en de San Giovanni. Langs de oever, precies tussen de twee rivieren, is het nu mogelijk om te wandelen langs de nieuwe promenade langs het meer, ontworpen door architect Giovanni Tortelli uit Montichiari, winnaar van de speciale ideeënwedstrijd die in 1987 werd uitgeschreven door het gemeentebestuur. De bouw begon in 1995 en resulteerde in een nieuwe verdeling van ruimtes langs de hele promenade langs het meer en de toevoeging van een groenzone die de promenade scheidt van de weg, een verlichtingssysteem, grote halfronde banken en andere elementen van straatmeubilair.

De restauratiewerkzaamheden omvatten ook de restauratie van de luifel van de voormalige aanlegsteiger.

Sinds het einde van de 18e eeuw waren er in Intra houtzagerijen, "le antiche reseghe", "sbianche", enorme kuipen om stoffen te bleken, molens om tarwe te malen met behulp van waterkracht, die nu verdwenen zijn samen met de "rogge", of kunstmatige kanalen die het hele historische centrum doorkruisten. Van de oude industriële roeping van Intra, dat ooit 'het kleine Manchester aan het Lago Maggiore' werd genoemd om de belangrijke rol die het in dit gebied speelde te benadrukken, is vandaag de dag eigenlijk nog maar weinig over.

Oude overblijfselen uit die tijd zijn echter nog steeds aanwezig. Een daarvan is de oude pier, in bloemrijke art-nouveaustijl, die in 1859 werd gebouwd om stoomschepen naar het vasteland te laten varen. Al in 1826 bereikte het eerste stoomschip de omgeving van Intra, maar moest voor de kust stoppen en liet zijn passagiers in kleine roeibootjes naar de kust brengen. De overdekte aanlegsteiger diende ook als schuilplaats voor de markt en had dus ook een commercieel doel.

Ook noemenswaardig is Piazza Ranzoni met het beroemde Palazzo del Comune, het voormalige huis van de Podestà en Palazzo Pretorio, en het grote gebouw 'Beccherie', een voormalig slachthuis dat tegenwoordig wordt gebruikt als elegante privéwoning en luxe winkels op de begane grond. 

Een ander opvallend kenmerk in het gebied is ongetwijfeld de Colonna del Porto, door de lokale bevolking vertrouwelijk 'la culòna' genoemd, en beschouwd als het symbool van Intra: het dateert uit 1834, is gemaakt van Montorfano-graniet en was onder andere bestemd voor de zuilengalerij van de kerk van S. Paolo fuori le mura in Rome; omdat het echter niet aan de eisen voldeed, werd het in de haven geplaatst. Tijdens de tragische overstroming van 1872, toen de rivier de S. Bernardino buiten haar oevers trad en via de Fiumetta het Piazza Teatro binnenstroomde, doorstond de haven de overstroming niet, met uitzondering van de zuil, die stevig op zijn plaats bleef staan en zo vanaf dat moment het symbool van de stad werd.

Als je de oever van het meer verlaat en het doolhof van smalle straatjes van het oude stadscentrum binnengaat, kom je nog steeds oude palazzi tegen, moderne en elegante winkels, bars, bistro's en typische restaurants met een verscheidenheid aan heerlijke specialiteiten uit het meer, evenals oude osterie of typische trattoria's, nog steeds ondergedompeld in de sfeer van het verleden, uitstekende locaties voor een goede, voordelige lunch, een hapje of een drankje na het diner uit een ander tijdperk.